Presteren op alle manieren

“In 2016 was ik samen met mijn teamgenoot Daniel favoriet voor het EK en WK in de 29er klasse. Winnen was belangrijk, omdat we daardoor in het Jeugd Olympisch Team zouden komen. Naast zeiltrainingen moest ik veel aan krachttraining doen. Ook zat ik in mijn eindexamenjaar en van mijn ouders moest ik gemiddeld een 7,5 staan, anders mocht ik niet zeilen. Ik moest dus op alle manieren presteren.

In die periode kreeg ik langzaam steeds meer last van mijn voeten. De sportarts dacht aan hielspoor. Eerst kon ik het nog negeren, maar de pijn werd steeds meer, zeker tijdens het zeilen. Het EK heb ik met veel pijnstillers doorstaan en na elke wedstrijd werd ik op de rug van de bemanning naar de auto getild, omdat lopen te veel pijn deed. We hebben dat EK wél gewonnen, dat was super kicken.

Lopen op luchtbellen

Twee weken later was het WK, maar het deed te veel pijn om voluit te kunnen zeilen. Ook zaten er nu ontstekingen in mijn handen. Dus deden we alleen voor het plezier mee. Dat was wel even een verandering qua mindset… En ook daarna was het wennen, want ik kon niet meetrainen met de selectie, maar kwam door mijn blessure in een medisch traject.

Ze dachten nog steeds aan hielspoor in mijn voeten. Ik kreeg plastic opblaasbare schoenen aan, een soort luchtbellen, en twee krukken. Zo liep ik zes maanden lang, het was een soort waggelend Nordic Walking. Maar het hielp niks tegen de pijn in mijn voeten. En door de pijn in mijn handen kon ik niet meer gitaarspelen, wat ik graag doe om te ontspannen. Ook mijn rug was pijn gaan doen.

“Op handen en voeten ging ik de berg op richting ons verblijf.”

Op handen en voeten

Inmiddels was het december 2016 en de trainer had me nog nooit zien zeilen. Op trainingskamp in Mallorca heb ik het daarom een uurtje geprobeerd. Eenmaal aan land kreeg ik een enorme aanval in mijn rug. Ik ben echt op handen en voeten de berg op gegaan richting ons verblijf. De trap naar de voordeur haalde ik niet meer. Mijn telefoon lag op mijn kamer, ik heb twee uur op de stoep zitten wachten tot een teamgenoot thuiskwam, en die heeft me toen naar binnen getild.

Toen ik terug in Nederland was, bleek uit bloedonderzoek dat ik HLA B27 positief ben. Dit betekent dat ik meer kans heb dan gemiddeld om bepaalde auto-immuunziekten te krijgen of te hebben. Ik kwam gelukkig bij een reumatoloog die gespecialiseerd was in axiale SpA, ze herkende de signalen. Zij heeft me best snel weer op de been gekregen, door de medicatie kon ik binnen twee maanden lopen zonder echte pijn. Mijn lichaam moest wel wennen aan de behandeling, ik was sneller moe en ik moest mijn grenzen ontdekken. Maar ik wist: ik kan weer zeilen!

De laatste finish

Het was inmiddels een jaar na het winnen van het EK. Ik was in Delft gaan studeren en daarnaast trainde ik zo veel mogelijk. De hele winter zeilden mijn partner Thomas en ik over het Braassemermeer. Mutsen op en gaan, ik kwam er weer achter hoe graag ik deze sport deed. En ik had goede hoop, maar na een half jaar moest ik de waarheid onder ogen zien. Ik kon niet meer op mijn oude niveau komen. Vlak voor het WK zou beginnen hadden we een trainingswedstrijd. Met tranen ging ik over de finish, want ik had besloten dat dit de laatste keer was geweest.

Fotografie: EELK.nl

“Met jezelf zielig vinden win je geen medailles, zullen we maar zeggen.”

Soms gaat het niet om winnen

Het voelde allemaal als ‘niet eerlijk’. Ik heb veel gehad aan de sportpsycholoog. Een mooi voorbeeld is dat ik zwemtraining deed voor mijn gewrichten, en helemaal gek werd omdat een paar oude mannen, die op wedstrijdzwemmen hadden gezeten, veel sneller gingen dan ik. De sportpsycholoog moest keihard lachen. Toen zei ze: ‘Soms gaat het niet om winnen. Als je het vandaag iets beter kan dan gisteren, is dat ook super waardevol.’ Ik heb moeten leren om op mezelf gericht te zijn, in plaats van me steeds te meten met anderen. Om te kijken waar ik nog wél goed in ben, en wat ik nog meer leuk vind om te doen, in plaats van mezelf zielig te vinden omdat ik mijn passie en werk heb moeten opgeven. Want met jezelf zielig vinden win je geen medailles, zullen we maar zeggen.

Talenten laten groeien

Ik ben hard gaan studeren, lange tijd kwam ik niet in de buurt van water. Na drie jaar werd ik opeens gebeld door een oude coach. Hij had een invaltrainer nodig. Ik zei ‘Nou vooruit, één keer.’ Sindsdien ben ik niet weggegaan. Ik train jonge talenten, dat is mijn werk. Het is geweldig om hen te zien groeien en iets te kunnen bijdragen aan hun proces. Ik coach ook de tien beste jonge zeilers van Nederland, misschien lukt het hun wél om er hun baan van te maken. Ik weet alleen niet of ik fulltime coach wil worden. Ik word namelijk ook blij van wat ik doe met mijn eigen bedrijf.

“Ik help nu mensen om te kunnen reizen met hun medicatie.”

Reizen met je medicatie

Al tijdens de zeiltrainingen in het buitenland liep ik er tegenaan dat ik mijn medicijnen gekoeld moest kunnen meenemen, maar dat dit heel lastig is. Zeker omdat dit op één stabiele temperatuur moet gebeuren, waardoor bijvoorbeeld een koeltas met koelelementen eigenlijk niet werkt. ‘Dan maak je toch zelf een koelbox voor medicatie?’ zeiden studievrienden aan de keukentafel.

Tijdens mijn studie ontwikkelde ik verschillende soorten koelboxen voor medicatie en na mijn afstuderen ben ik een eigen bedrijf begonnen. Dagelijks help ik nu mensen om te kunnen reizen met hun gekoelde medicatie. Soms krijg ik mailtjes om te bedanken. Dat vind ik wel cool, want deze mensen voelen als mijn lotgenoten. Dat ik hen kan helpen en blij kan maken met mijn medicatie-koelboxen is het leukste dat er is. En doordat ik weer een doel heb, is het ziek zijn ook meer naar de achtergrond gegaan.”

Fotografie: EELK.nl