25 24 LEVEN MET REUMA Domme vragen bestaan niet in de spreekkamer Astrid (67) heeft moeten leren om haar mening te uiten in de spreekkamer, en improvisatietoneel speelde daarbij een verrassende rol. Inmiddels voelt de band met de reumatoloog als een hechte samenwerking, die draait om eerlijk zijn en alles durven zeggen. “Ik wil het gevoel hebben: we gaan dit samen oplossen. Ik weet wat ik voel, en jij hebt de medische kennis: wat kunnen we samen gaan doen om mijn klachten te verminderen?” Artsen kunnen geen gedachten lezen Met de jaren begon ik meer mijn mening te uiten in de spreekkamer. Ik kreeg een jongere arts, en dat praatte makkelijker. Ik werd zelf ouder en zelfverzekerder. En ik ging werken als medisch illustrator in een ziekenhuis, waardoor mijn relatie met artsen anders werd. Nu hadden ze iets van mij nodig, in plaats van andersom. Door die samenwerking realiseerde ik me dat artsen ook gewoon mensen zijn. Als patiënt kun je de verwachting hebben dat je in de spreekkamer tegenover een alleswetende persoon zit, die even je problemen gaat oplossen. Maar wat blijkt: artsen kunnen geen gedachten lezen, of aan k was 7 jaar toen ik psoriasis kreeg en 25 jaar toen de klachten door artritis psoriatica begonnen. Ik had geluk dat de diagnose al na een paar weken werd gesteld, want in die tijd had niet elke huisarts kennis van die ziekte. Maar een familielid van mijn huisarts had artritis psoriatica, dus hij herkende de kenmerken en stuurde me naar de reumatoloog. Tegenwoordig heb ik totaal geen moeite met communiceren, maar als twintiger was ik heel onzeker en verlegen. Telkens als ik de spreekkamer van de reumatoloog binnenkwam zag ik die nette oudere meneer achter zijn grote eikenhouten bureau zitten en durfde ik geen vragen te stellen. Artsen waren in die tijd sowieso nog een soort broertje van God, naar wie je luisterde en die je niet tegensprak. “I
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg1NzY=